Olifanten en paashazen

Met een lang Paasweekend voor de boeg kunnen we de verleiding niet weerstaan om sinds lange tijd weer op safari te gaan. De eerste keer in 2016, de eerste keer met z'n vieren!

Als er een park is in Afrika waar het onmogelijk is om géén olifanten te zien, dan is dat Tarangire wel. Ook ditmaal hoeven we geen moeite te doen om de talrijke families te spotten. Andere dieren laten zich door het lange gras echter wat moeilijker zien.
Wie wel onmisbaar aanwezig zijn, en in minstens net zo'n groten getale als de olifanten, zijn de tseetseevliegen. Als bijen op een honingpot zwermen ze om de auto, blijven op de motorkap plakken en zodra we uitstappen storten ze zich vol agressie op onze blote benen en armen. Alleen Lisan komt ongeschonden uit de strijd, dankzij de klamboe om haar maxi-cosi. Overigens lijkt zij zich nergens druk om te maken; ze doet haar dutjes in de auto als we rijden, zwemt gezellig met ons mee in het zwembad en bekijkt nieuwsgierig de vreemde gezichten die boven haar kinderwagen hangen.

Eenmaal weer terug op de farm brengen we hier een rustige tweede Paasdag door. Met het kwik dat de 30 graden ruimschoots overschrijdt, biedt alleen het zwembad nog wat verkoeling. Zeer vervelend ;-)!
En warempel, ook de Paashaas weet onze tuin te vinden en laat er een verzameling gekleurde eieren achter. Uiteraard is er wel wat haast bij geboden om de chocolade-eieren te vinden, voordat ze compleet gesmolten zijn. Gelukkig is Julian erg bedreven in zijn zoektocht en onderzoekt elk bloemetje en blaadje dat hij tegenkomt. Maar ja, hoe leg je een 3-jarige uit dat hij nu echt álle eieren gevonden heeft...?

Gladgestreken wegen

Elke keer dat je denkt dat de weg nóg nooit zo slecht is geweest, staat daar dan plotseling toch de grader. Het zien van de langverwachte caterpillars kan mijn dag in een keer weer goed maken. Want ondanks dat de werkzaamheden in het begin nog wel wat ongemakken met zich meebrengen, hebben we weer gladgestreken wegen in het vooruitzicht. De gaten waar we nu stapvoets doorheen moeten en die met de dag groter worden, zullen worden opgevuld. En we kunnen onze reistijd binnenkort weer met minimaal vijf minuten inkorten. Zelfs Lisan, die nu verplicht haar broertje mee moet ophalen van school, zal dankbaar zijn! Waarom dit proces altijd gepland wordt wanneer het regenseizoen aanbreekt is me overigens nog steeds een raadsel. Maar we zijn er blij mee. Voor zo lang het duurt...

Back again!

Na er letterlijk en figuurlijk even tussenuit te zijn geweest, zijn we weer terug. Terug in Tanzania, terug op de farm. En terug op deze blog!

Het jaar 2014 was zonder meer al een bewogen jaar geweest, waarin we weer naar Afrika emigreerden en later van Arusha town naar de farm verhuisden. Maar ook 2015 stond in het teken van veranderingen. Zoals de meesten van jullie weten is nog net op de valreep van het jaar een lief klein meisje geboren. In Nederland welteverstaan, want de medische zorg in Arusha laat behoorlijk te wensen over. Zelfs de standaardcontrole's tijdens de zwangerschap vergden zoveel tijd, moeite en geduld dat het voor de baby's gezondheid bijna beter was om ze maar achterwege te laten. Scheelde een hoop stress en (te) hoge bloeddruk!

Dus zijn Julian en ik begin november terug naar Nederland gegaan om hier vier maanden te 'overwinteren'. Qua timing had het idealer gekund want dit is juist de zomer in Tanzania. Daar kregen we echter wel veel leuke dingen voor terug: Sinterklaas, Kerstmis en Carnaval natuurlijk. Het was nog mooier geweest als de winter ook voor een dik pak sneeuw had gezorgd maar ja, je kunt niet alles hebben.

Op 30 december is Lisan geboren, gezond en wel. Háár timing had daarentegen niet beter gekund; amper 12 uur nadat haar vader voet op Nederlandse bodem had gezet kwam zij ter wereld. Julian heeft vanaf het begin zijn rol als grote broer heel serieus genomen. Hij helpt haar mee in bad doen, 'leest' voor terwijl ze in de box ligt en overlaadt haar met kusjes.

En nu, na ruim twee maanden sinds de geboorte, zijn we weer terug. Met z'n viertjes. Of Lisan het doorheeft dat ze zich in een compleet ander werelddeel bevindt betwijfel ik want ze past zich moeiteloos aan. Terwijl ik de eerste dagen behoorlijk aan de overgang naar de tropische temperaturen moest wennen, lijkt zij geen last te hebben van de warmte. Ook Julian heeft zonder problemen zijn oude leventje weer opgepakt, gaat met goede zin naar school en rent als een jonge hond op zijn blote voeten in de tuin rond. Wat is het heerlijk om weer zo vrij buiten te kunnen leven, zonder de kinderen dik in te hoeven pakken! En hoewel we de familie in Nederland zeker missen, genieten we weer met volle teugen van ons leven in Afrika.

Julian en Lisan