Kerstmis in de tropen

Het is als een kerstboom zonder versiering. Als Tanzania zonder de Kilimanjaro. Of als Julian zonder zijn knuffel Nongo.

Zo is het een beetje om kerstmis te vieren in de tropische temperaturen van Oost-Afrika. Zonder de winterse kou, de donkere dagen of de gezellige kerstverlichting in de winkelstraten. De warmte en de zon zijn absoluut niet verkeerd. Maar in deze tijd ontbreekt er toch iets.

Desondanks hebben ook wij een (kunst) kerstboom staan en zingt Julian inmiddels al uit volle borst "Oh denneboom". Op Eerste Kerstdag gaan we gezellig lunchen bij Arusha Coffee Lodge. En om de tropische temperaturen toch enigszins te compenseren barst er precies tijdens het eten een hevige regenbui los. Geen sneeuw voor ons dit jaar, maar we hebben ons toch een kort momentje mogen wanen in een regenachtig Nederland...

Fijne feestdagen!

Vanuit het land van de Kilimanjaro wensen wij jullie allemaal...

Huisje, boompje, beestje

Toen we een jaar geleden de beslissing hadden genomen om Nederland voor Tanzania te verruilen, moesten we ons gaan bezighouden met het vinden van geschikte woonruimte. Een zoektocht die niet zo eenvoudig is als je zou denken. Keus is er voldoende dankzij de wisselende expatgemeenschap in Arusha. Maar er zijn verschillende dingen die moeten kloppen wil het huis je aanstaan. En juist de combinatie van die aspecten is vaak ver te zoeken...

Ten eerste is de wijk niet onbelangrijk. Niet te druk, relatief veilig en natuurlijk dicht bij alledaagse voorzieningen.

Heb je de juiste wijk gevonden, dan is het tweede punt waar je tegenaan loopt het onderhoud van het huis. Of beter gezegd, het gebrek er aan. Van buiten zien de huizen er vaak nog wel aardig uit, maar eenmaal binnen schort er vanalles aan. Afbladerende verf, deuren die amper open (of dicht) gaan, loshangende elektriciteitskabels of lekkende plafonds. Hierdoor worden de opties al weer aanzienlijk kleiner.

Overigens zie je hier de meest uiteenlopende type huizen, van lelijke appartementsgebouwen en kitscherige landhuizen tot paarsgekleurde woningen compleet met slecht lijkende beelden van dieren aan de buitenkant. Volgens mij is Julian de enige persoon die er enthousiast van wordt. Meestal worden deze huizen verhuurd door rijke ministers of zakenlui die in de hoofdstad of in het buitenland wonen. En met één doel: zo min mogelijk uitgeven en zoveel mogelijk ontvangen.

En ten slotte is er dan nog de grootte van het huis. Veel huizen die we bezichtigd hebben, beschikken over een doolhof van kamers. Die veelal leeg staan. Ook lijken lokale architecten er van te houden om zoveel mogelijk van het perceel te benutten. Oftewel, een heel groot huis met heel weinig tuin.

Desondanks is het ons gelukt om een geschikt huis te vinden. In een prima wijk, op slechts 5 minuten van de supermarkt en 10 minuten lopen van Julian’s school. Een woning die voor Tanzaniaanse begrippen nog redelijk bijgehouden is, over slechts drie slaapkamers beschikt én een veranda met tuin heeft. Mét uitzicht op de Mount Meru!

In de afgelopen acht maanden hebben we hier met veel plezier gewoond. Toch komt daar nu snel een eind aan. Vanaf volgende week gaan we namelijk wederom verhuizen. Ditmaal meer naar de bush, waar we dagelijks apen (en slangen) om ons heen hebben. Het centrum van Arusha ligt dan op een half uur rijden, de school van Julian op twintig minuten. Maar in elk ander opzicht is het een fantastisch huis!

Alvorens we onze spullen weer pakken, hierbij nog een kijkje in ons huidige huis.

Een blauwe Sinterklaas en (te) vroege Kerstman

Sinds een week is Julian helemaal in de ban van Sinterklaas. Vol ongeduld is hij al aan de aftelkalender begonnen. Hij wordt helemaal enthousiast bij het zien van het paard van Sinterklaas en kijkt elke dag naar het Sinterklaasjournaal.

In tegenstelling tot vele Nederlanders interesseert het hem weinig welke kleur Zwarte Piet of de goede Sint heeft. Net zo min als dat hij ook maar iets van Zwarte Piet in de mensen hier zou herkennen. Voor hem is Zwarte Piet gewoon een Piet, met “opa Piet” als zijn favoriet, en Sinterklaas een oude man met een witte baard.

Maar het wordt wat ingewikkelder als hij dan ook nog eens kennis maakt met de Kerstman. Zo kijkt hij zaterdagmiddag nog naar de intocht op tv, en de volgende ochtend is daar opeens de Kerstman op de Christmas Fair in Arusha. Dát verschil is voor hem wat lastiger te plaatsen. De pop durft hij nog wel een handje te geven. Maar van de levensechte Kerstman, die verrassend genoeg wel blank is, moet hij niets hebben en blijft hij vanaf veilige afstand argwanend bekijken.

Klein Afrika in Nederland

Na 2,5 fantastische en gezellige weken in Nederland doorgebracht te hebben zijn we inmiddels weer terug in het warme en zonnige, doch met dagelijks een bui regen, Tanzania. Blij om weer terug te zijn, maar ook met veel plezier terug kijkend op onze 'vakantie' in eigen land. Het was wederom druk en hectisch, maar vooral voor Julian was elke dag een feestje: op bezoek bij neefje en nichtje, uit logeren bij opa en oma, de stallen uit doen bij de andere opa en oma, zwemmen in een subtropisch zwemparadijs. Met als kers op de taart een uitgebreid (vervroegd) verjaardagsfeestje volop cadeaus.

En hoewel je zou zeggen dat we in Tanzania al genoeg op safari gaan, konden we het niet laten om een ook dagje Burgers' Zoo te plannen! Van bush naar desert en van safari naar ocean, voor Julian zijn alle dieren nog even bijzonder!

Kaarsjes uitblazen

Hiep hiep hoera!

Op het paardje

Bollo de Beer

Met nichtje Hanna tussen de dieren

In de Bush

Op safari

Tussen de vissen in Ocean

Wandelend op de Veluwe

Uit het oog maar niet uit het hart

En toen was ze weg. Net zo plotseling als ze in zijn leven was gekomen, verdwijnt ze ook weer.

Julian en Juliana waren sinds augustus vriendje en vriendinnetje. Ze waren elkaars speelmaatje en naamgenoot, gingen naar dezelfde school en woonden vlak bij elkaar. Hun paden kruisten elkaar door een samenloop van omstandigheden en keuzes van hun ouders. Op school zochten ze elkaar op maar ook daar buiten zagen ze elkaar regelmatig.

Maar nu scheiden hun wegen weer. Julian gaat volgende week voor een bezoek naar Nederland, Juliana is vertrokken voor een vakantie aan de Tanzaniaanse kust. En wanneer Julian terug komt, is Juliana al naar Spanje om van daaruit weer terug te reizen naar de USA. Vrolijk hebben ze elkaar gedag gezwaaid, niet wetend dat het de laatste keer was. Het zal ongetwijfeld even vreemd zijn voor Julian om straks op school geen Juliana meer te zien. Maar dat hoort helaas bij een expat bestaan. Mensen komen en gaan weer. En voor Julian zullen er zeker nog wel meer vriendinnetjes volgen. Bovendien is het maar de vraag of hij zich later nog iets van Juliana zal kunnen herinneren. Gelukkig hij heeft ons nog om hem daar af en toe bij te helpen. En tientallen foto's die bewaard blijven!

Julian & Juliana

Slangen en kamelen

Meserani Snake Park ligt op zo’n half uur rijden ten westen van Arusha. Het park is een kleine dierentuin cq. opvangcentrum voor reptielen zoals slangen, krokodillen, leguanen, schildpadden, enkele vogels en zelfs een eenzame baviaan. Oftewel, een ideaal uitje voor de zondag!

Tientallen slangen zijn te bezichtigen in een terrarium en geven ons inzicht in welke we zoal hier in het wild (of in de tuin!) kunnen tegenkomen. Van kleine, onschuldige boomslangen en boa constrictors tot zwarte mamba’s, cobra’s en gigantische rotspythons. En alsof hun verschijning nog niet angstaanjagend genoeg is, heeft men bij één van de pythons een foto geplaatst van hoe een volwassen mens in zijn geheel verslonden wordt...

Julian moet er ook niet veel van hebben, maar is daarentegen bij elk ander raam enthousiast als hij weer een (kleine) slang ziet. Ook de drie meter lange krokodillen met hun scherpe tanden vindt hij prachtig. En, zij het ietwat twijfelend, durft hij zelfs een slangetje te aaien.

Direct naast het dierenpark ligt een cultureel museum. We volgen een 'echte' Maasai krijger het gebouw in, waar in diverse ruimtes zo goed mogelijk het leven en de tradities van de Maasai geïllustreerd zijn; we zien hoe de hutten gebouwd worden, op welke wijze de familie en het vee beschermd worden tegen indringers, welk gereedschap gebruikt wordt en hoe besnijdenis onderdeel uitmaakt van de cultuur.

Het bezoek eindigt met een ritje op een kameel. Onze held roept aanvankelijk heel enthousiast “Kameel, kameel!” maar zodra hij dichterbij komt is het meteen over. En dus klimt Bas alleen op de rug van de kameel en blijft Julian veilig achter.

Op de terugweg maken we een stop bij Shanga River House. Niet alleen kun je hier heerlijk lunchen maar het is tevens een project waar veel dove en blinden mensen werkzaam zijn. Er worden sieraden gemaakt van kralen en andere voorwerpen. Oud glas, aluminium en papier wordt gerecycled, een proces dat tevens te bezichtigen is in de werkplaats. En uiteraard zijn alle producten te koop. Niet verwonderlijk dus dat winkeltjes erg in trek zijn bij de toeristen...!

Voor meer foto's van Meserani Snake Park en Shanga River House volg deze link.

Geluk valt niet ver van de boom

Sinds een week of twee hangt er een paarse gloed over Arusha. Het is de Blauwe Mimosifolia, oftewel de Jacaranda. Een boom die oorspronkelijk uit Zuid-Amerika komt en van het Portugese woord afstamt dat ‘geurig’ betekent.

De Jacaranda kan gemakkelijk 20 tot 30 meter hoog worden. De trompetvormige bloemen zijn zo’n 5 cm groot en zijn blauw/paarsachtige van kleur. De legende gaat dat het geluk brengt als een bloem van de Jacaranda op je hoofd valt. Iets wat in deze periode van het jaar niet ondenkbaar is, aangezien de straten in Arusha vol staan met bloeiende Jacaranda’s en de wegen bedekt zijn met een purper tapijt.

Terwijl in Nederland ongetwijfeld de bomen ook hun bladeren laten vallen en de herfstkleuren steeds duidelijker worden, kondigen de bloeiende Jacaranda's hier juist de zomerperiode aan. Voorlopig kunnen wij dus nog even ons geluk beproeven en genieten van tropische temperaturen – en deze sierlijke tropische bomen!

Back to school...

Maandagochtend... op naar school!

Boer Julian

In januari beschreef ik hoe wij, net zoals vele andere Nederlanders, elke zondag naar “Boer zoekt vrouw” keken. Niet zo zeer voor de boeren of de dames die meededen, maar met name om een glimp op te kunnen vangen van het Tanzaniaanse landschap. Ons amper voor kunnen stellend dat ook wij dit binnenkort ons ‘thuis’ zouden gaan noemen.

Ruim een half jaar verder zijn we aardig gewend geraakt aan het Afrikaanse leven. De zomerse temperaturen hebben weliswaar wat langer op zich laten wachten dan gedacht, maar dagelijks mogen we genieten van het boeiende landschap, het indrukwekkende gebergte van de Mount Meru en de kleurrijke Maasai. En zitten we inderdaad op een veranda omgeven door een tropische tuin. Sterker nog, de veranda van onze eigen Hollandse boer Wim...

Simba Farm is een boerderij van 7500 acres (ruim 3000 hectare!) op de glooiende heuvels van west Kilimanjaro. Het ligt op 1800 meter hoogte, aan de rand van het regenwoud van Kilimanjaro National Park en tegen de lager gelegen vlaktes waar regelmatig olifanten, zebra’s en giraffes te vinden zijn.

Na een rit van zo’n twee uur rijden we het erf van Simba op. We worden warm verwelkomd door de eigenaresse Yoka Bruinsma, de zus van Wim. Al enkele decennia runnen zij en haar man deze boerderij waar ze hun eigen groente, gerst en tarwe verbouwen. We overnachten in het guesthouse dat direct naast de woonboerderij gelegen is. Dit koloniale huisje uit de jaren ’20 heeft bewonderenswaardig zijn originele charme weten te behouden. Het is prachtig authentiek, met mooie donkere meubels, een woonkamer met open haard en een ruime veranda. Maar het mooiste is nog wel het adembenemende uitzicht over de kleurige tuin met daarachter het golvende landschap, zo ver als je kunt kijken...

Op en rondom het erf van de boerderij is men volop aan het werk. Er staan verschillende tractoren en graandorsers, en de stallen zijn gevuld met koeien en schapen. Er lopen paarden, witte konijntjes met rode ogen zitten in hokjes bij elkaar en we gaan kijken in de kippenren met eenden, kalkoenen en kippen. Uiteraard vindt Julian het geweldig om omringd te zijn door zoveel dieren. Toch zijn het met de name de honden die zijn aandacht blijven trekken.

De zondag begint goed. Na een uitgebreid ontbijt op de veranda in het ochtendzonnetje, gaan we met een van de farm jongens op pad naar de Simba rivier. Het is een niet al te lange wandeling bergafwaarts door een bosachtig gebied dat bewoond wordt door Black-and-white Colobus Monkeys. Beneden in de kloof stroomt een kraakhelder beekje; gesmolten sneeuw van de top van de Kilimanjaro dat naar het dal stroomt en hier gedeeltelijk afgetakt wordt richting Simba Farm om als watervoorziening voor de boerderij te dienen.

Later in de ochtend maken we een rit over het landgoed van Simba. De auto is geen overbodige luxe gezien de immense oppervlakte. We komen langs verschillende huizen van familieleden en wandelen naar de top van een heuvel vanwaar we 360 graden uitzicht hebben over de omgeving. Helaas is de Kilimanjaro niet zichtbaar, maar desalniettemin is het een overweldigend vergezicht. We kunnen alleen maar concluderen dat deze Nederlanders destijds een prachtig plekje hebben uitgekozen en er iets moois hebben weten op te bouwen. Waar we, als het aan ons ligt, graag nog vaker terugkomen!

Voor meer foto's van Simba Farm Lodge volg deze link.

Bwindi

Toen we begin 2014 te raden gingen wat we allemaal mee wilden nemen naar Tanzania, stond het al vrij snel vast dat onze 2-jarige Labrador tot een van die punten zou behoren. We konden en wilden haar niet achterlaten, en bovendien zou Julian ons dat niet in dank hebben afgenomen.

Hoewel de vlucht geen pretje voor haar zal zijn geweest, wist ze zich snel en gemakkelijk aan haar nieuwe omgeving aan te passen. Terwijl wij allemaal ziek werden in de eerste week, had Bwindi nergens last van. En nog steeds lijkt ze het goed naar haar zin te hebben. Tweemaal per dag maakt ze vrolijk een rondje in de buurt met Ezekiel, de jongen die ook onze tuin verzorgt. Een enkele keer staat Julian er zelfs op dat hij haar zelf uitlaat... Ook van de warmte heeft ze geen hinder en anders zoekt ze de koele schaduw van de struiken op. Regelmatig moet ze het ontgelden wanneer Julian een overschot aan energie heeft en zijn speelgoed met haar wil delen. Maar zodra de rust is teruggekeerd kruipt ze op de speelmat om tevreden in slaap te vallen. Geen moment heeft ze omgekeken naar de mand die we bij aankomst voor haar hadden omgekocht...

Bovendien vindt ze autoritjes heerlijk. Zodra ze de kans krijgt springt ze in de auto. De bestemming maakt niet uit, als ze maar mee mag. Trouw ging ze twee keer per week Julian mee wegbrengen en ophalen van de kinderopvang. En dat dit ook zo z'n voordelen had bleek maar weer tijdens een verkeerscontrole. Verder dan een vriendelijke begroeting kwam de politieman niet, want op het moment dat de zwarte hondenkop langs het stuur opdook, mompelde hij snel dat we maar weer door moesten rijden... Ze mag dan nog zo'n allemansvriend zijn, het gebrek aan waakzaamheid wordt hier ruimschoots gecompenseerd door haar verschijning!

Eindelijk zomer!

Sinds een week is het weer omgeslagen. De frisse ochtenden hebben plaats gemaakt voor een zonnig en helder begin van de dag en vooral 's middags loopt de temperatuur aangenaam op. Maar ook 's avonds blijft de warmte merkbaar hangen. Eindelijk komen de korte broeken uit de kast, lijkt de voorraad zonnebrandcrème toch nog voor pas te komen en kan Julian volop genieten van zijn privé-zwembad(je).

En gelukkig liggen er nog vele zomerse dagen voor ons in het verschiet, waarbij de temperatuur nog wel verder zal oplopen (tot circa 30 °C). Deze warme periode houdt aan tot en met maart volgend jaar, onderbroken door een korte regenperiode in november. Het enige dat we nu nog missen is het lange licht, maar helaas blijft ook in de zomer de zon hier onherroepelijk tegen 19 u onder gaan...

'Your visit is their future'

Een smalle weg door afgelegen dorpjes, langs akkervelden en door al dan niet opgedroogde rivierbeddingen leidt ons naar Kiboko Lodge. Een lodge gelegen aan de rand van Arusha National Park, dat wordt omgeven door moerasgebied en uitzicht biedt op de gedoofde vulkaan Mount Meru (indien het helder is...). We worden vriendelijk ontvangen door de medewerkers en komen dan in aanraking met wat deze lodge zo bijzonder maakt.
Het is niet alleen de mooie omgeving of het rijke vogelleven, maar met name het feit dat de lodge gerund wordt door (ex) straatkinderen geeft een extra dimensie aan ons bezoek. Want dat is de andere, amper zichtbaar voor toeristen, kant van Tanzania: de bedelaars, werkloosheid en straatkinderen.

Kiboko Lodge maakt deel uit van de Watoto Foundation die zich in zet voor straatkinderen in Tanzania. De stichting werd  in 2003 opgericht door Noud en Truus van Hout uit Uden en heeft zich inmiddels al over honderden kinderen ontfermd die weinig toekomst in hun bestaan hadden. Watoto Foundation haalt de kansloze kinderen van de straat, vaak niet ouder dan 13-15 jaar, en biedt hen een veilig en warm onderkomen in ‘Child in the Stars’. Vanuit deze eerste opvang verhuizen de jongens naar ‘Child in the Sky’ waar ze een opleiding krijgen en een vak leren als kok, timmerman, veeteler of autoreparateur. En tot slot is er Kibobo Lodge die werkgelegenheid en praktische opleiding voor de hotelindustrie garandeert. Tevens gaan alle opbrengsten van de lodge weer terug naar de twee opvangcentra met als doel de kinderen verder op te leiden en uiteindelijk een zelfstandig voortbestaan, zonder hulp van buitenaf, te kunnen opbouwen.

Het is bijzonder om te zien hoe, ondanks dat deze jongens gevormd zijn door het harde leven op straat, hen weer een nieuwe kans is gegeven en ze deze met beide handen aangrijpen. Ze zijn vriendelijk, gastvrij en proberen het hun gasten duidelijk naar de zin te maken. Ook met Julian klikt het meteen. Zijn schaterlach en beperkte woordjes Swahili brengen direct een brede glimlach op het gezicht van de jongens.

In de namiddag maken we een wandeling door de omgeving, waarbij een van de jongens ons vergezeld als gids. Hij vertelt enthousiast over de levenswijze en cultuur van de mensen in dit gebied en probeert ons geduldig wat meer Swahili bij te brengen. Ondertussen kan Julian alles mooi bekijken vanuit zijn hoge, comfortabele positie in de draagrugzak op Bas z’n rug. Wat overigens veel hilariteit onder de lokale bevolking teweegbrengt. Tja, een man met een kind op zijn rug en dan ook nog eens ingepakt in een rugzak is niet iets wat ze elke dag zien...!

Zondagochtend vertrekken we na een uitgebreid ontbijt naar het nabijgelegen nationale park voor wederom een wandeling aan de voet van de Mout Meru. Begeleid door een gewapende ranger steken we snelstromende beekjes over en komen uit op een open vlakte, ook wel bekend als de “Uwanja wa Mbogo” (letterlijk vertaald ‘speelplek van de buffels’). Hier graast inderdaad een kudde buffels die we op redelijk korte afstand kunnen naderen. Ondertussen weet de ranger ons te boeien met veel interessante feiten over de planten, bloemen, dieren en uitwerpselen die we hier tegenkomen. We beklimmen een van de heuvels voor een fantastisch uitzicht en dalen weer af naar de Tululusia Waterfall, een prachtige verborgen waterval op circa 28 meter hoogte. Hier mag Julian zijn beentjes ook even strekken al durft hij niet te dicht bij het stromende water te komen. Na deze prachtige wandeling van zo’n anderhalf uur verlaten we langzaam het park en sluiten het weekend af met lunch op het terras van Kiboko Lodge.

Watoto Foundation

Voor meer foto's van Kiboko Lodge en Arusha National Park volg deze link.

Chemka Hot Springs

Zoals duidelijk mag zijn, trekken we in het weekend er regelmatig op uit. De nabije wildparken zijn favoriet maar zo nu en dan bezoeken we ook graag de wat minder bekende bezienswaardigheden. Zoals de Chemka Hot Springs die ergens in de middle of nowhere liggen tussen Arusha en Moshi.

In het dorpje Boma nemen we een onverharde weg naar het zuiden. Volledig op de GPS vertrouwend - want ja, zelfs hier hebben we nog goed internetbereik - volgen we een vrij lastig pad van stenen en zand. Véél zand, dat soms tot raamhoogte opstuift. We rijden door Masai-dorpjes, passeren rivierbeddingen en zien verschillende baobab bomen. En net wanneer we denken dat we waarschijnlijk toch verkeerd zitten, komen we bij een soort 'oase'. De droge vlakte maakt plaats voor een groen moerasgebied met palmen en ficusbomen. En midden in het begroeiing verstopt ligt de Chemka Hot Spring.

Chemka is het Swahili woord voor kokend of bubbelend. Het is een prachtige, natuurlijke bron dat afkomt van het water van de Kilimanjaro en omgeven wordt door een groene jungle. Helaas ontbreekt het ons aan zwemspullen, want het ziet er erg uitnodigend uit. Het is zo'n 26 graden en diep helder; de bodem die op sommige plaatsen wel op 7 meter diepte ligt, is overal goed te zien. Een paradijselijk plekje om een rustige zondagmiddag door te brengen!

De weg naar Chemka Hot Springs

Het warme water van de Chemka Hot Springs

Julian en Juliana

Sinds kort heeft Julian een vriendinnetje. Qua naam vormen ze een perfecte match: Julian en Juliana. Maar ook op andere vlakken klikt het. Ze zijn bijna even oud (één maand verschil), erg actief en hebben allebei een sterk willetje. Juliana woont op loopafstand bij ons vandaan en is half Spaans en half Amerikaans.

Een leuke bijeenkomst is dat het eveneens tussen de moeders klikt, dus sinds kort zijn ze regelmatig bij elkaar te vinden. Ze spelen terwijl wij koffie drinken, ze gaan naar dezelfde kinderopvang en we brengen samen een bezoek aan een internationale 'play group' in de stad. Samen eten ze koekjes, rijden ze op hun fietsjes en lezen ze boekjes. Ze imiteren elkaar en lijken in hun eigen taal met elkaar te communiceren. En ook al spelen ze voornamelijk nog naast elkaar en zitten ze beide in de 'niet delen fase', ze vormen een schattig duo!



Julian en Juliana

Barbecues, feestjes en zwoele zomeravonden

Tot een bruisend Oranje WK finale is het helaas niet gekomen, maar dat doet niets af aan het plezier dat we beleven tijdens onze week in Nederland. Het weer zit ons in ieder geval mee. Sterker nog, voor de zonnige dagen en zwoele zomeravonden moeten we momenteel duidelijk niet in Tanzania maar in ons eigen kikkerlandje zijn.

En daarom genieten we des te meer van de vele barbecues, terrassen en uitjes met familie en vrienden. Ook voor Julian is het één groot feest. Auto's besturen in de draaimolen, bezoekjes aan opa's en oma's, pannenkoeken eten, fietsen, pony rijden en zich uitleven in de speel- en dierentuinen... Maar het grootste plezier lijkt hij toch wel te beleven samen met zijn neefje en nichtje.

But time flies when you're having fun en voor we het weten staan we weer op Schiphol. Met enigszins gemengde gevoelens stappen we in het vliegtuig, wetend dat het niet altijd vanzelfsprekend is om veilig aan te komen. Maar er zijn al weer volop redenen om terug te komen, dus dergelijke bezoekjes aan Nederland zullen nog vaak volgen!

Julian en Jim

Julian en Hanna

Oranje boven!

Men neemt een naald met een oog en de heer van Gaal kruipt er met zijn hele team doorheen. Ook hier in Tanzania hebben we de wedstrijd tot diep in de nacht gevolgd, wachtend op die verlossende goal. Wat een spanning, wat een opluchting!

Nu deze hindernis ook weer is genomen, komt de wereldbeker weer een stapje dichterbij. Nederland die mogelijk wereldkampioen wordt, dat mogen we natuurlijk niet missen. En dus vliegen we eind deze week naar Nederland, om ons daar in de Oranje gekte te mengen en samen met onze landgenoten de finale te kijken. Maar eerst nog even de Argentijnen naar huis sturen, wat ongetwijfeld een vurige klompendans tegen de tango zal worden.

Tot snel!

Koude zomermaanden

Terwijl in Nederland de oranjegekte ongetwijfeld gepaard gaat met overvolle terrassen en vele barbecues, doet het weer in Arusha niet direct zomers aan. Het is weliswaar overwegend droog, maar een (fleece)trui is geen overbodige luxe in deze periode.

Overdag loopt de temperatuur langzaam op tot tegen de 20 graden. Maar het zijn met name de ochtenden en avonden die fris aanvoelen. Een graad of 13, in combinatie met een huis dat van alle kanten open is en waar enige vorm van centrale verwarming ontbreekt, is namelijk echt koud. Zelfs voor ons Nederlanders.

Het park van de olifanten en baobabs

Sinds de olifant al een tijdje tot één van de favoriete dieren van Julian behoort, besluiten we hem mee te nemen naar het park dat bekend staat om de grote kuddes olifanten: Tarangire National Park.

Tarangire is gelegen ten zuiden van Lake Manyara National Park, op zo'n twee uur rijden van Arusha. Hoewel het niet zo bekend is als de Serengeti biedt ook Tarangire grote concentraties wild, inclusief de grootste populatie olifanten in heel Afrika.

Zodra we de gate gepasseerd zijn, bevinden we ons direct tussen het wild. Zebra's en impala's grazen langs de weg, struisvogels kijken nieuwsgierig op en giraffen bewegen zich gracieus over de savanne. En inderdaad, ook olifanten zijn hier aanwezig. Héél veel olifanten!

Acacia's en palmbomen domineren het landschap dat, naar mate we zuidelijker rijden, steeds heuvelachtiger wordt. Het nationale park wordt doorkruist door de Tarangire rivier die bijna altijd water heeft. Een ander opvallend kenmerk zijn de reusachtige baobab bomen die verspreid staan.

Tegen de avond arriveren we bij onze accommodatie voor dit weekend, het luxe Oliver's Camp. We overnachten in een ruime en stijlvol ingerichte safaritent, compleet met een outdoor bush shower. Na een drankje bij het kampvuur en uitgebreid diner, zoeken we ons bed op. 's Nachts worden we echter getrakteerd op een onverwacht bezoek van olifanten, die rustig voor onze tent komen eten en onderzoekend hun slurf in het kleine vogelbadje steken. Om na een tijdje rakelings langs de voordeur verder te wandelen. Dankzij de volle maan en de tent die aan de voorkant open is, kunnen wij het perfect zien. Wat bijzonder om vanuit je bed naar olifanten te kunnen kijken, op nog geen tien meter afstand! En Julian... die slaapt ondertussen nietsvermoedend verder...

De volgende ochtend, waarbij verschillende gasten hun wake-up call missen door olifanten die de paden blokkeren, vertrekken we na het ontbijt voor een game drive. De open safari auto van de lodge, met gids/chauffeur, is voor Julian al een avontuur op zich. En hij kan zijn geluk niet op wanneer we nog vele "beba" en "otuit" zien. Een lange tijd rijden we langs een moerasgebied op, dat naar mate het warmer wordt steeds meer dieren trekt. Tientallen kuddes olifanten komen drinken of zoeken de schaduw van de bomen op. En we mogen allemaal van geluk spreken wanneer we een luipaard in een boom aantreffen, rustend op een brede tak.

Na de lunch rijden we op ons gemak, al game drivend, terug naar de gate. Julian doet ondertussen zijn middagslaapje, moe van alle indrukken. En zeer tevreden, want wie heeft er in zijn jonge leventje al zo veel olifanten gezien...

Acacia bomen langs de Tarangire rivier

Voor meer foto's van Tarangire National Park volg deze link.

Oranje in Afrika

Ook al wonen we sinds enkele maanden weer in Afrika, uiteraard volgen wij ook hier het WK en de (verrassende) prestaties van de Nederlandse ploeg. Er mag dan weinig oranje te bekennen zijn in onze straten, op de avonden dat Nederland speelt verzamelen alle Oranje supporters zich trouw in één bar in de stad, waar de wedstrijd onder luide aanmoediging op een groot scherm gevolgd kan worden. Ook wij mengen ons kort tussen de Hollanders, maar vanwege het late tijdstip (bij ons is het nog een uur later dan in Nederland) kijken wij een groot gedeelte van de wedstrijden thuis. Waarbij het Nederlandse team natuurlijk ook op de steun van onze jonge supporter kan rekenen...!

Een bijzondere ontmoeting

Enkele weken geleden hadden we wederom een bezoeker. 'Oma' kwam uit Nederland over om ons, maar met name haar kleinkind te zien. In eerste instantie moest Julian even goed kijken, maar al snel was ze een vertrouwd persoon in huis en riep hij nu ook veelvuldig "Oma kom!".

Het was een gezellige week, dat bestond uit veel spelen met Julian, koffie drinken, enkele kinderdagverblijven bezoeken en in het weekend een uitstapje maken naar Lake Manyara National Park.

Lake Manyara ligt op zo'n twee uur rijden van Arusha via een goed geasfalteerde weg. Onderweg zien we al impala's en zebra's, en moeten we stoppen voor een overstekende giraf. Ondertussen worden we omgeven door een prachtig landschap: uitgestrekte vlaktes met lang gelig gras waar de Masai hun vee laat grazen, dorpjes die her en der verspreid liggen, het langgerekte Lake Manyara en de bergen van de Rift Vallei op de achtergrond. Na het dorpje Mto wa Mbu (Swahili voor 'River van muggen') beginnen we aan een korte maar steile klim de escarpment op, wat nog eens prachtig uitzicht biedt op het nationale park en de omgeving.

We overnachten bij Kirurumu under Canvas, een lodge met dertig comfortabele en ruime safaritenten gelegen op de rand van de 600 meter hoge klif. Terwijl de zon langzaam onder gaat genieten we bij de bar nog even van de spectaculaire vergezichten. 's Avonds eten we in open restaurant, onder toezien van de af en toe oplichtende ogen van de bushbabies (een kleine nachtaap) in een nabije boom.

De volgende ochtend begint vroeg en na het ontbijt rijden we naar de gate van Lake Manyara National Park. De naam Manyara komt van het Masai woord 'Emanyara', de naam van een plant waarmee de stam de dorpen omringt om zich te beschermen tegen roofdieren en andere indringers. Het meer wordt gevoed door het water van de Ngorongoro hooglanden en wordt omgeven door open graslanden, moerassen, watervallen en bossen.

De rit begint met veel apen; bavianen, Vervet monkeys en Sykes monkeys. Julian kan zijn geluk niet op met "allemaal apies"! Wanneer de eeuwenoude mahonie bomen plaats maken voor savanne zien we ook impala's, zebra's, giraffen, buffels en gnoes. Het moerasgebied biedt bovendien plaats aan nijlpaarden en vele (water)vogels.

Dat we de befaamde boomklimmende leeuwen niet zouden vinden, hadden we rekening mee gehouden. Maar ook de grijze reuzen, de "otuit", laten zich helaas niet zien. Pas aan het einde van de ochtend, juist wanneer we weer terug willen rijden, stuiten we op een familie olifanten. Julian hangt uit het raam en is er helemaal stil van. Een van de olifanten komt zelfs rakelings langs de auto gelopen en blijft op nog geen meter van ons staan eten. Een onverwachte en bijzondere ontmoeting voor ons allemaal!

Prachtig uitzicht op Lake Manyara National Park

Voor meer foto's van Lake Manyara volg deze link.

Karibu in Arusha

Het afgelopen weekend stond Arusha in het teken van de Karibu Travel Market. Dé beurs in Oost-Afrika waar safaribedrijven, lodges en de horeca zich kunnen profileren en netwerken. Niet alleen goed voor de zakelijke contacten, maar ook voor het sociale. Bovendien lopen we er 'boer' Wim tegen het lijf, die wel open staat voor een praatje en foto. En uiteraard is zijn 'vrouw' Evelyne er ook bij!

Karibu Fair in Arusha

"Apies in Afika"

Met zijn anderhalf jaar kan Julian ons steeds beter duidelijk maken wat hij wil. Maar vonden we dat hij al aardig kon praten toen we nog in Nederland woonden, nu lijkt hij wel elke dag nieuwe woorden te leren.

Op, af, daar, weg, mama kom, papa thuis en Bimbi eten zijn uitdrukkingen die hij al geruime tijd kent. Ook als we het over de recente verhuizing hebben, kan hij meepraten met Afika en Tanania - althans, iets wat er op lijkt.

En zelfs als we wilde dieren bekijken, kan hij trots verwoorden wat hij ziet. Voor buitenstaanders wellicht niet helemaal begrijpelijk, maar zo lang wij en Julian maar weten wat we bedoelen! Zo is otuit een olifant en beba verwijst naar zebra. Gnoes en buffels zijn voor het gemak koe, gazelles zijn teities (geitjes) en alle vogels zijn kaai (kraai). Maar de apies boom zijn nog altijd zijn favoriet.

Sinds enkele weken zijn er ook enkele Engelse en zelfs Swahili uitdrukkingen aan Julian's woordenschat toegevoegd. 'Goodbye' is koekie-bij en zelfs de volledige zin I don't care kan hij perfect onverschillig uitspreken. Op straat wordt iedereen vriendelijk begroet met Mambo en poa. Het zal waarschijnlijk niet lang duren voordat dit wijze jongetje het Swahili beter beheerst dan wij...

Ethiopian spices

Het eerste half uur heeft hij geen oog voor wat er om hem heen gebeurt. Zijn maag is weer gevuld, hij heeft gedronken en nu neemt het werk dat voor hem ligt hem volledig in beslag.

En dan is hij klaar. Tevreden kijkt hij naar het resultaat; alle puzzelstukjes liggen op hun plaats. Met één blik laat hij ons weten wat hij wil. Zodra zijn voeten de grond raken is hij weg. Eerst de directe omgeving verkennen. Nieuwsgierig loopt hij rond en neemt alles goed in zich op. Dan valt zijn oog op een van de serveersters. Ze maken oogcontact. Ze lacht. Enigszins op zijn hoede blijft hij nog even staan. Maar dan besluit hij toch zijn kans te wagen en loopt voorzichtig op haar af...

En niet zonder succes. Eerst geven ze elkaar nog wat aftastend de hand, Maar al snel is het ijs gebroken en pakt ze hem op. Ze blijkt gevoelig te zijn voor zijn glimlach, welke hij haar dan ook veelvuldig toewerpt. Een glimlach die al snel overgaat in een uitbundige schaterlach wanneer ze hem speels de lucht in zwaait.

Inmiddels hebben zich twee andere serveersters bij hen gevoegd, die net zo gecharmeerd van hem lijken te zijn. Geen van hen heeft nog oog voor de omgeving, of de ongeduldige gasten die tevergeefs aan hun tafeltje hun aandacht proberen te trekken. En ook hij weet niet van ophouden.

Maar dan is het toch tijd om afscheid te nemen. We nemen Julian bij zijn hand en na de belofte dat we snel weer terug komen, verlaten we het Ethiopisch restaurant. Julian heeft weer een avond van zijn leven gehad!

Lake Duluti

Een zondagochtend bij Lake Duluti...

Thamani

Afgelopen week hadden we bezoek. Een Nederlands stel dat tevens familie van ons is. Niet alleen delen ze onze passie voor Afrika maar ook zijn ze avontuurlijk en hebben al heel wat van de wereld gezien.

De paar dagen dat ze bij ons verbleven waren erg gezellig. Maar we hebben ook gefascineerd geluisterd naar de verhalen achter hun bezoek aan Tanzania. De reden van hun tijdelijke verblijf is namelijk Thamani Fashion.

Thamani Fashion is een organisatie die onlangs opgestart is en zich richt op het maken en verkopen van kleding eerlijke manier. Het werkt samen met lokale naaiateliers in Dar es Salaam waar talentvolle kleermakers aan de nieuwe kledinglijn werken. Moderne kleding maar met een Afrikaans tintje! Fiona, de initiatiefneemster, maakt de ontwerpen zelf, koopt de stoffen op lokale marktjes en is vervolgens nauw betrokken bij het maakproces. Belangrijker nog, ze zorgt ervoor dat de medewerkers in de ateliers een eerlijk loon en goede arbeidsomstandigheden krijgen. Een scherp contrast met de inmiddels bekende beelden van de kledingfabrieken in landen als Cambodja en Bangladesh.

In juni keert het stel weer terug naar Nederland waar dan ook de kleding verkocht gaat worden. En voor ieders smaak wordt er wel wat aangeboden: van jurkjes en blazers tot sandalen en kleurrijke sjaals. Een extra leuke touch is dat wanneer je een van de producten van Thamani Fashion bestelt, je tevens meer informatie krijgt over hoe het gemaakt is en door wie. Op die manier krijg je een soort binding met de maker en heb je tegelijkertijd bijgedragen aan het inkomen voor deze Tanzaniaanse persoon.

Wij vinden het in ieder geval een goed initiatief en twijfelen er niet aan dat het een succes gaat worden. En hopelijk zien we ze weer snel in Tanzania!

Als je meer wilt weten over de onderneming of de kleding die binnenkort te koop is kijk dan eens op de website van Thamani Fashion. 

Arusha vs Stevensbeek

Wanneer de naam Arusha valt zullen velen direct denken aan 'safari'. Dankzij de centrale ligging nabij enkele van de belangrijkste attracties in Tanzania, zoals de Serengeti, Ngorongoro en de Kilimanjaro, wordt deze Tanzaniaanse stad ook wel de "safari capital" van Afrika genoemd.

Arusha heeft circa 400.000 inwoners en is gelegen op 1540 meter hoogte waardoor het een prettig klimaat heeft. Ondanks dat het een snelgroeiende stad is en het verder weinig interessants te bieden heeft voor toeristen, vinden wij het een aangename plek om te wonen. Het is relatief klein en overzichtelijk, en er hangt een gemoedelijke sfeer. In de zomermaanden zal het ongetwijfeld overspoeld worden door toeristen, maar nu zijn er slechts een handjevol blanken te zien waarvan het merendeel hier woont en werkt. Bovendien zijn er voldoende supermarkten waar we onze wekelijkse boodschappen kunnen doen, leuke restaurantjes om uit te gaan eten, gezellige tentjes om wat te drinken en waar Julian zich ook kan vermaken, en is zelfs een bioscoop met de nieuwste films.

Ons huis staat in Njiro, een populaire buitenwijk van Arusha op zo'n 10 minuten rijden van het centrum. Deze wijk is groen en wijds opgezet met veel grote huizen, verborgen achter hoge hekken, en een doolhof aan wegen, doch grotendeels onverhard. Maar het is hier ook heerlijk rustig met weinig verkeer. We kunnen er dan ook prima met de hond en/of kinderwagen wandelen, even naar het nabijgelegen kleine shopping complex lopen of een rondje hardlopen. Niemand die je hier vreemd aan kijkt maar je juist vriendelijk begroet.

Maar het beste aspect van onze nieuwe woonplaats is wellicht het uitzicht op de Mount Meru, die met name aan het eind van de dag zichtbaar is. 's Ochtends doet niets vermoeden dat er achter het wolkendek een 4565 meter hoge berg schuil gaat. Maar veelal klaart het in de loop van de middag op waardoor de grillige bergtoppen tevoorschijn komen en scherp afsteken tegen de blauwe lucht.

Al met al is het toch geen slechte ruil voor ons landelijke dorpje in Brabant...!

Een straatje in Njiro, met de Mt Meru op de achtergrond

Op safari!

Nu we al weer in maand in Tanzania wonen, kunnen we al aardig onze weg vinden in en rondom Arusha. Rijden in de stad is hier geen vervelende bezigheid. In tegenstelling tot de enorme drukte en eindeloze files in Kampala is Arusha heerlijk rustig en gemoedelijk. Al blijven sommige dingen onveranderlijk, zoals de roekeloze manier van rijden en het overschot aan politieagenten langs de weg.

Een ander, ook niet onbelangrijk, voordeel van Arusha is het feit dat het dichtstbijzijnde nationale park op slechts 35 km ligt. In een half uur sta je van de stad in de jungle! Tijd om dat eens zelf te gaan ondervinden...

De verharde weg loopt door tot bijna aan de gate van Arusha National Park. Maar zodra je de slagboom gepasseerd bent doet niets meer je meer herinneren aan de beschaafde wereld die op slechts een steenworp afstand ligt. Het is een mooi, overzichtelijk park met veel diversiteit aan landschappen; van open vlaktes en tropisch regenwoud tot weelderig begroeide moerassen, kleurrijke meren en diepe kraters. En natuurlijk het rotsachtige gebied van de Mount Meru die met zijn 4570 meter hoog boven het omliggende gebied uitsteekt.

We passeren eerst Serengeti Ndogo (klein Serengeti), een groene vlakte waar giraffen, zebra's, waterbokken en wrattenzwijnen lopen. Met de besneeuwde bergtop van de Kilimanjaro helder tegen de achtergrond afstekend volgen we de hoofdweg door het park. Maar door de dichte begroeiing is het moeilijk om veel wild te spotten, met uitzondering van de familie bavianen op en langs de weg. Welke meteen tot de favorieten van Julian behoren.

Bij het "Big Momella Lake" - een van de zeven meren - maken we een lunch stop en rijden daarna langzaam verder naar de Ngurdoto Crater voor een prachtig uitzicht. De krater is een weids moerasgebied met steile kliffen omringd door een dicht woud, waar we onder andere de Black-and-White Colobus Monkeys en Sykes Monkeys (blauwe meerkat) zien. 

Ook voor Julian is het natuurlijk een grote ontdekkingsreis. Hij kijkt ademloos uit het raam naar het wild waar we voor stoppen en wijst enthousiast "daar ook, daar ook" om zijn ontdekkingen met ons te delen. Om vervolgens teleurgesteld "apies weg" vast te stellen als we weer doorrijden. Al hadden we voor hem eigenlijk niet verder hoeven te rijden dan de levensechte kopie van de olifant die bij de ingang van het park stond...



In Arusha NP met de Kilimanjaro op de achtergrond

Voor meer foto's van Arusha National Park volg deze link.

Pasen in Arusha

De regenachtige paasdagen brengen we rustig door in Arusha. In tegenstelling tot mijn eerdere bericht komen we er deze week achter dat het wel degelijk langdurig kan regenen in Tanzania; niet alleen 's nachts maar ook de gehele dag! In dat opzicht is er dus een aanmerkelijk verschil met het regenseizoen in Oeganda. Maar wanneer de zon dan toch even doorbreekt, is het een mooie gelegenheid om met Julian paaseieren in de tuin te zoeken. Een spelletje dat hij gelukkig al snel door heeft en de gekleurde "eis", zoals hij ze trots noemt, met gemak vindt waardoor ze toch nog enigszins eetbaar blijven in de hoge temperaturen.

Paaseieren zoeken

Eerste Paasdag rijden we na het ontbijt een stukje het binnenland in richting Namanga, de grens met Kenia. Zodra we Arusha verlaten, laten we ook het verkeer achter ons en rijden we al snel de groene heuvels in. Het is een indrukwekkend landschap, dat met name gekenmerkt wordt door de Masai en hun kuddes. Het vee, variërend van geiten en schapen tot koeien en ezels, wordt gehoed door jonge kinderen, terwijl de volwassen mannen langs de weg lopen met hun onmiskenbare rode doeken en houten stokken.

Na een kleine twintig kilometer draaien we weer om en rijden we terug naar Arusha voor een lunch bij het Mount Meru Hotel. Een luxe hotel direct aan de golfbaan en een ideale plek om een middag aan het zwembad door te brengen, als het weer dat zou toelaten. Maar vandaag dus helaas niet...

Na regen komt zonneschijn

Na een eerste week waarin we flink moesten wennen aan ons nieuwe leventje, begint de tweede week een stuk rustiger. Terwijl Bas volledig aan het werk is, proberen ook Julian en ik onze draai te vinden in en rondom het huis. Dat betekent in de ochtend of namiddag een blokje om met Bwindi, terwijl Julian vanuit zijn kinderwagen voorbijgangers vrolijk begroet met "mambo". Het betekent ook een fruithapje eten in de schaduw op het terras, vogeltjes zoeken in de tuin, een slaapje halverwege de dag en eindeloos alle op- en afstapjes rondom het huis verkennen.

De broeiende warmte van de eerste week heeft gelukkig plaatsgemaakt voor aangenamere temperaturen, meer bewolking en dagelijks een flinke regenbui, met name 's nachts. Maar, net zoals in Oeganda, houdt de regen nooit lang aan en zijn er nog volop periodes dat de zon zich laat zien.

En nu we allemaal weer fit zijn, grijpen we 's zondag de kans om uitgebreid te gaan lunchen bij Mount Meru Game Lodge en tevens Julian voor het eerst kennis te laten maken met het wild van Afrika. De Meru zelf zien we amper, maar de dieren in het privé reservaat van de lodge zijn niet te missen: zebra's, waterbucks, stekelvarkens, krokodil en verschillende grote vogels zoals pauwen, kraanvogels en een struisvogel. Het (Indisch) buffet is prima verzorgd. Maar het eten kan natuurlijk niet op tegen het spannende uitzicht op de gestreepte paardjes die grazen, de pauwen die door de tuin wandelen en de stekelvarkens die nieuwsgierig dichterbij komen. Julian kan er geen genoeg van krijgen. Al blijft hij ook oog houden voor de kleinere dieren, zoals de vlinders tussen de bloemen en de mieren op het wandelpad.

Eenmaal terug op weg naar huis is Julian binnen een paar minuten diep in slaap, moe van alle indrukken. Dít is de kant van Afrika die we beter kennen en waarvan we Julian nog veel meer willen laten zien!

Voor meer foto's van Mount Meru Game Lodge volg deze link.

Een continent verder... maar een stapje terug

En dan is het zover. Na een week van last minute inkopen doen, de laatste spullen pakken, afscheid nemen van familie en vrienden, en zeker ook nog even van het mooie lenteweer genieten, staan we maandagochtend vroeg op Schiphol. Compleet met 6 koffers, 2 trolleys, 2 laptops, een luiertas, Julian's rugzakje, een hond en een bench. Toch krijgen we alles mee en ook de 8 uur durende vlucht naar Kilimanjaro Airport verloopt verrassend voorspoedig.

Het is alsof je in een andere wereld uitstapt; omringd door een klamme hitte en mensen die een compleet andere taal, uiterlijk en cultuur hebben. Waar Julian overigens niet bijzonder van onder de indruk lijkt te te zijn. Een nauwelijks verlichte weg van het vliegveld naar Arusha leidt ons naar ons huis voor de komende periode, dat gelukkig van de meeste gemakken voorzien is en al behoorlijk ingericht blijkt te zijn.

Hoewel het voor ons deels 'thuis komen' is, moeten we in veel opzichten ook weer wennen. Het is alsof je weer even een stap terug in de tijd maakt: een boiler die je moet aanzetten om warm water te krijgen, een pomp om de druk van het kraanwater op te voeren, een generator om de stroomuitval op te vangen... Maar het is met name het verschil in temperatuur (30 graden) en het eten, ondanks dat we zelf koken, dat ervoor doet zorgen dat we ook lichamelijk moeten wennen. Inclusief de nodige maag- en darmklachten. Even een stapje terug en kalm aan doen dus. En laat dat nou nét niet moeilijk zijn in Afrika...!

Our Flying Dutchman

Voor meer foto's van ons afscheid en aankomst volg deze link.

Zeg maar dag met je handje

Dag lieve vriendjes van het kinderdagverblijf!

Voor meer foto's van het afscheid op het kinderdagverblijf volg deze link.

De grote oversteek

Zo, onze spullen zijn op weg naar Tanzania. Nu wij nog!

Symbolische finish

In maart 2012 deed ik mee aan een plaatselijke loopwedstrijd. Aan de start staand van de race stond ik ook figuurlijk aan het begin van een nieuw leven in Nederland.

En nu, exact twee jaar later, stond ik er weer. Niet alleen om te kijken of ik mijn fysieke prestatie kon evenaren (of verbeteren!), maar ook om te eindigen waar ik begonnen was. Een symbolische finish voor een (verrassend kort) verblijf in Nederland. En de start van een nieuw avontuur...!

Girafje

Straks tussen de giraffen... maar met Carnaval zelf een girafje!

Sneeuw in Afrika

Nog ruim een maand en langzaam maar zeker nemen onze voorbereidingen vorm aan. Bas is al op en neer geweest om het een en ander in Tanzania te regelen, maar ook hier zijn we aan het inpakken geslagen. En dan besef je opeens dat er toch wel héél veel spullen mee moeten. Om er in Afrika ongetwijfeld weer achter te komen dat veel van die spullen eigenlijk overbodige luxe zijn en je met heel weinig ook gelukkig kunt zijn.

De hoop op nog wat sneeuw en ijs vóór ons vertrek heb ik inmiddels opgegeven. Maar nu de lente al aardig dichtbij lijkt te komen, zal de overgang naar tropische temperaturen ook minder groot zijn. En in ieder geval kunnen we ons troosten met het vooruitzicht dat we binnenkort dagelijks op een besneeuwde bergtop mogen uitkijken!

Maar er zijn nog meer drastische verschillen, waarvan ik me steeds meer bewust ben naar mate ons vertrek nadert. Geen strak geasfalteerde wegen tot in de verste uithoeken meer. Geen vanzelfsprekendheid van 24 uur per dag elektriciteit, (warm) water en internet meer. Niet meer wandelen in de bossen met hond (en kind). Maar tegelijkertijd kijk ik ook uit naar de dingen die dit allemaal meer dan goed zullen maken. Waaronder de eeuwig besneeuwde bergtop van de Kilimanjaro!

Kilimanjaro

Boer zoekt vrouw

Zoals menig Nederlander zitten ook wij elke zondagavond trouw aan de tv gekluisterd de avonturen van “Boer zoekt Vrouw” te volgen. In het bijzonder boer Wim in Tanzania. Met zijn robuuste voorkomen en typisch Hollandse nuchterheid lijkt hij er aardig in te slagen om zijn vrouwen warm te maken voor een avontuur in het Afrikaanse continent.

Elke aflevering die hem dichter bij de ‘ware’ brengt, brengt ons ook weer een week dichter bij ons vertrek naar Tanzania. Toch lijkt het leven in Afrika nog relatief ver weg. Het is bijna niet voor te stellen dat we over minder dan twee maanden de Europese winter in mogen ruilen voor zomerse temperaturen, de kale bossen voor bloeiende jacarandas en het vlakke landschap voor ruige heuvels en de imponerende top van de Kilimanjaro. Dat we, net zoals Wim en zijn dames, dagelijks op een veranda in een tropische tuin zitten. En dat we Julian zijn eerste giraffen en olifanten kunnen laten zien!

Uiteraard zal er ook een bezoekje aan de Simba Farm van Wim gepland worden. En zal blijken of de zoektocht van deze boer uiteindelijk geslaagd is...

Simba Farm

Een nieuw jaar, een nieuw land

Ons verblijf in Oeganda is een periode waar we met regelmaat en plezier aan terugdenken. In die 7 jaar hebben we veel meegemaakt, veel geleerd en hebben we vooral kennis kunnen maken met de schoonheid van het continent. Niet voor niets wordt er gezegd "You can leave Africa, but Africa will never leave you". 

Hoe zeer dat waar is blijkt nu, na exact twee jaar. Twee jaar na onze terugkomst zijn we opnieuw bezig met de voorbereidingen voor een grote stap in ons leven, en staan we op het punt om Nederland weer achter ons te laten. Dit keer geen Mukono in Oeganda maar Arusha in het buurland Tanzania. Nog geen 1000 km van elkaar maar toch zo verschillend. Een compleet ander land met een ander klimaat, landschap en taal. En dit keer niet met z'n tweetjes, maar met een 1-jarig jongetje en een 2-jarige hond. 

Terwijl Bas inmiddels gestart is met zijn inwerkperiode bij het nieuwe bedrijf, hebben we de eerste reizigersvaccinaties er ook op zitten. Voor ons is het niet meer dan een herhaling van enkele verlopen inentingen. Maar Julian mag de meeste kruisjes achter zijn naam zetten! Of hij daar nou zo blij mee is...